Դպրաբակ գյուղը գտնվում է Ճամբարակի տարածաշրջանում, Գետիկ գետի ափին:
Գյուղն անտառային է իր հմայքով ու գեղատեսիլ բնությամբ: Գյուղն աչքի է ընկնում իր այգիներով, որտեղ աճում են հայկական բնաշխարհի համարյա բոլոր մրգերը:
Դպրաբակ գյուղը վերաբնակեցվել է 1988-90 ական թթ. Շամխորի Բարում, Բարսում և հարակից գյուղերի հայ բնակիչներով: Հետագայում բնակեցվել են Արծվաշենի մի քանի ընտանիքներով: Իմ գյուղի բնակիչները առանձնանաում են իրենց հյուրասիրությամբ, ջերմությամբ, մեկը մյուսի թիկունքին կանգնելով: Չնայած դժվարություններին և առօրյա խնդիրներին, իմ գյուղի բնակիչները առանձնանում են հայրենասիրությամբ և իրենց հայությունը պահպանելով: Երբ 1988թ.-ին վերաբնակեցվեց Դպրաբակը շինարարական աշխատանքների ժամանակ խաչքարեր ու մատուռի հետքեր գտան: Մատուռը ամբողջությամբ թաղված էր հողի տակ, բայց համագյուղացիներիս ջանքերով այն մաքրվեց և այժմ փոքր աղոթատեղի է հանդիսանում Դպրաբակի բնակիչների համար:Մատուռը 12-13 րդ դարերի կառույց է, և չնայած մոռացության էր մատնվել երկար տարիներ, նույնիսկ դարեր ,պահպանել է իր դեմքը՝ հայկական խաչքարերն ու քանդակները: Ես շատ եմ սիրում իմ գյուղը որովհետև այստեղ պահպանվել են հայկական ավանդույթները, սերն ու ջերմությունը:
